Wat een fijn festival is MoMeNT in Tongeren. Hoe dat leeft in de stad, hoe iedereen het kent en interesse toont, van de obers in de restaurants op de grote markt tot 80-jarige lokale vrouwen, tot het hele team van de organisatie en medespelers. Heel blij en dankbaar dat ik er zowel Johnyboy als ELENA mocht spelen. 

Johnyboy speelde ik eergisteren eerst in CC De Velinx, en nog dezelfde avond in de gevangenis van Tongeren. In het bijzijn van tien jonge delinquenten en hun bewakers, in combinatie met een mengeling van theaterpubliek en mensen van de stad Tongeren. Wat een intense ervaring. Hoe iedereen in het publiek plots alert werd voor de ander, hoe er angst hing tussen de mensen, hoe de elektriciteit - zo verwoordde iemand het - knisperde in de zaal. De voorstelling kreeg plots een heel andere lading, gewoon door op die locatie te staan. Ik ben danig onder de indruk, vandaag nog meer dan toen ter plekke. Toen de rest van het publiek naar buiten was en ik achterbleef met de gevangenen en hun bewakers, was er een nagesprek. Tien jongens die achterover leunend maar met grote ogen kijken en vragen stellen. Heel andere vragen dan de vragen die ik doorgaans krijg. Heel jonge jongens met een anders gevulde rugzak, zoveel is duidelijk. De hoop dat dit iets heeft kunnen betekenen, al is het maar voor één van hen. De hoop dat dit meer was dan 'een unieke ervaring' voor de rest van het publiek. Want 'in een gevangenis spelen' leek een bijzonder concept en dat is het ook, maar dan wordt dat concept plots realiteit en stel je vast: this shit is real.

Hoe fijn om de dag nadien mijn voorstelling te mogen spelen over mijn voetreis naar Rome, voor een groot deel voor hetzelfde publiek als dat van de dag daarvoor. Een gekke volgorde; eerste mijn laatste voorstelling, daarna mijn eerste. En toch klopte het volledig. 

Dank aan MoMeNT, Mona, Adriaan en Sander om dit mee te dragen.

Foto’s: MoMeNT festival