Wat als je lange tijd werkt aan een voorstelling die uiteindelijk maar één enkele keer zal spelen? Hoe ga je daarmee om en op welke manier beïnvloedt dat het maakproces? Als de titel ‘ertussen’ is en de voorstelling gaat over wat zich afspeelt in de marge, dan is er eigenlijk geen mooiere manier denkbaar dan een eenmalige opvoering. Het is er, je bent erbij en beleeft iets dat je dan wel of niet meeneemt in de dagen/weken/jaren daarna, of je hebt het gemist. Zoals met alles eigenlijk, toch?

Dat het een eenmalige opvoering zou worden was uiteraard geen plan, je maakt iets omdat er een ei is dat moet gelegd, en met wat geluk kan het touren zodat veel mensen ervan kunnen genieten. Ik denk dat Ertussen het meest persoonlijke - en daardoor het kwetsbaarste - project is dat ik ooit heb gedaan. Mijn vertellende vorm loslaten om het leven te bezingen, alle geschreven tekst weggooien om alleen maar te zingen, dat is behoorlijk spannend. Ik ben omringd door een fantastische groep, en heb voor het eerst geld gekregen van de overheid om hen te kunnen betalen. Op die manier ondersteund worden in dit proces voelt als een grote erkenning na tien jaar theater maken als zelfstandige. Dat ik een bende rond me heb waarbij ik me veilig voel, wat onontbeerlijk is in een maakproces, is meer dan goud waard.

Alleen had ik geen rekening gehouden met het feit dat meer mensen op scène en achter de knoppen, natuurlijk betekent dat de uitkoopsom de hoogte in gaat om iedereen te kunnen betalen. Deze voorstelling kost voor een theater meer dan dubbel zoveel dan alles wat ik hiervoor al heb gedaan, simpelweg omdat het om meer mensen gaat. Bijgevolg is ze te duur om in een kleine zaal te zetten, het circuit waar ik me doorgaans en zo graag in begeef. En een grote zaal krijgt Elena Peeters, deze onbekende, kleine garnaal, nooit uitverkocht. Gevolg: nul boekings.

Ik heb met Inge van met Jimmie Dimmick de beste boekingsagente ooit, maar dit keer durft niemand te happen. Jammer, dat sowieso. Interessant ook, een eenmalige opvoering. Maar vooral is het voor het eerst dat ik op deze manier met de realiteit in aanraking kom. We hebben met SLAK doorheen de jaren een trouw publiek opgebouwd, dat net als bij collega's een knak heeft gekregen tijdens corona. Maar toch. Van 70 opvoeringen van 'Johnyboy' naar 1 keer 'ertussen' voelt toch als een grote stap. Het doet ons in vraag stellen waar we mee bezig zijn, waarom we het doen, voor wie vooral.

De bedenking dat een programmator haar job niet zal verliezen omdat de zaal niet is uitverkocht, maar dat intussen ons inkomen van een tournee volledig wegvalt is er ook wel. (Alle begrip voor de programmatoren die onder enorme druk staan van besturen!)Alleen voelt het alsof er meer aan de hand is dan enkel vraag en aanbod. Dit weekend sprak ik met een Nederlandse theatermaakster die in Gent speelde, daar 220 van de 250 zitjes verkocht, en niet wordt teruggevraagd omdat de zaal niet volledig was uitverkocht. 220 is behoorlijk wat voor iemand van over de grens, maar in deze realiteit zitten we dus. Hoe kan een beginnend iemand ooit nog een speelkans krijgen op deze manier?

Maar gek genoeg werkt het absoluut niet demotiverend om door te gaan met wat we hier aan het maken zijn. Integendeel.Het wordt een pareltje, en als je erbij wil zijn, rep je maar snel naar de website van de Warande, want net als alles valt het ergens tussenin en is het verdwenen voor je er erg in hebt.


Elena Peeters
info over de voorstelling vind je hier

BOEKINGEN
Inge Geukens - inge@jimmiedimmick.be

PREMIERE op 25/04/24 - de Warande, Turnhout